老子·德经·第五十七章
老子·德经·第五十七章最新章节：星辉南极祥光远，八十优游矍铄翁。珠海轻疑浮舞鹤，蓬莱深处卧湫龙。欣承白雪来情重，伫看庭兰暮景浓。化国风光归老隐，任闲啸傲五羊东。
汉相肇休业，威揽遍九围。维昔先臣邕，蒙志赴屯夷。太阳下回光，寒灰亦不遗。黄金驰大卤，穹庐出蛾眉。朝辞单于庭，夕宿广川湄。众鸟媚其巢，接翼竞言归。羁鹄将雏去，傍徨复置之。仰悼双星色，俯割所恩私。秦关忽在望，禾黍正离离。庄馗改故迹，人民能不非。不敢称董仇，戎首竟为谁。韶齿掷边塞，中原渺焉依。冉冉崦嵫景，条桑沐馀晞。荃蕙化蓬茅，何能荐庭阶。宝鉴既已毁，拂拭愧光辉。寄语闺中质，千金当自持。
他知道自己这次是真的错了，但他不能承认。
辞家远行去，侬欢独离居。此日无啼音，裂帛作还书。
只觉得这一刻天地失色、时空静止——啊——他几乎不能呼吸，听不见周围的喊杀声，却又偏偏觉得耳聪目明，眼看着铜锤一寸寸接近秦淼，他却来不及救援。
心中却腹诽：到底是乡下来的，即便封为仁王，家底还是浅薄了些。
。
老子·德经·第五十七章解读：xīng huī nán jí xiáng guāng yuǎn ，bā shí yōu yóu jué shuò wēng 。zhū hǎi qīng yí fú wǔ hè ，péng lái shēn chù wò qiū lóng 。xīn chéng bái xuě lái qíng zhòng ，zhù kàn tíng lán mù jǐng nóng 。huà guó fēng guāng guī lǎo yǐn ，rèn xián xiào ào wǔ yáng dōng 。
hàn xiàng zhào xiū yè ，wēi lǎn biàn jiǔ wéi 。wéi xī xiān chén yōng ，méng zhì fù tún yí 。tài yáng xià huí guāng ，hán huī yì bú yí 。huáng jīn chí dà lǔ ，qióng lú chū é méi 。cháo cí dān yú tíng ，xī xiǔ guǎng chuān méi 。zhòng niǎo mèi qí cháo ，jiē yì jìng yán guī 。jī hú jiāng chú qù ，bàng huáng fù zhì zhī 。yǎng dào shuāng xīng sè ，fǔ gē suǒ ēn sī 。qín guān hū zài wàng ，hé shǔ zhèng lí lí 。zhuāng kuí gǎi gù jì ，rén mín néng bú fēi 。bú gǎn chēng dǒng chóu ，róng shǒu jìng wéi shuí 。sháo chǐ zhì biān sāi ，zhōng yuán miǎo yān yī 。rǎn rǎn yān zī jǐng ，tiáo sāng mù yú xī 。quán huì huà péng máo ，hé néng jiàn tíng jiē 。bǎo jiàn jì yǐ huǐ ，fú shì kuì guāng huī 。jì yǔ guī zhōng zhì ，qiān jīn dāng zì chí 。
tā zhī dào zì jǐ zhè cì shì zhēn de cuò le ，dàn tā bú néng chéng rèn 。
cí jiā yuǎn háng qù ，nóng huān dú lí jū 。cǐ rì wú tí yīn ，liè bó zuò hái shū 。
zhī jiào dé zhè yī kè tiān dì shī sè 、shí kōng jìng zhǐ ——ā ——tā jǐ hū bú néng hū xī ，tīng bú jiàn zhōu wéi de hǎn shā shēng ，què yòu piān piān jiào dé ěr cōng mù míng ，yǎn kàn zhe tóng chuí yī cùn cùn jiē jìn qín miǎo ，tā què lái bú jí jiù yuán 。
xīn zhōng què fù fěi ：dào dǐ shì xiāng xià lái de ，jí biàn fēng wéi rén wáng ，jiā dǐ hái shì qiǎn báo le xiē 。
。
