柳毅传
柳毅传最新章节：落落千年志，飘飘万里身。清风台阁盛，直道子孙贫。别梦江湖晚，归魂岭海春。故交多特达，铭德属何人。
我昔年二十，口髭羞见黑。三十髭益蕃，毵毵美颜色。四十把镜照，髭鬓已间白。前此二十年，飘忽在瞬息。去兹廿年后，衰老故无匹。长风激颓波，浩浩去叵测。安期空有名，蜉蝣自朝夕。谁能敛形神，长寿如木石。咄嗟有生类，无为长戚戚。
幽斋绝秾纷，时菊閒以洁。少好淡春芳，敷荣及秋节。髧鬈宁尔妆，袪袂无所撷。枯索绕残枝，天寒满庭月。
一夜西风雪满岩，棱棱天地气森严。黄河冰定连清济，赤甲山应混白盐。露指不堪寻败屦，山头无奈碍低檐。明朝拟上丰年颂，大剑长鎗避笔尖。
虽然焚不律，时复搅枯肠。混沌留顽窍，希夷教睡方。岂堪题傲吏，或者恕清狂。窗外人声过，生徒到讲堂。
荥阳城里，刘邦的心情更是沉重不已。
泥鳅更是怒火万丈：他不能骂外婆，不能恨外婆，他还不能怪惹事的了？正因为对外婆的不满加无奈无处发泄，这口气便落在孙夫人的头上了。
莲华不朽寺，雕刻满山根。石汗知天雨，金泥落圣言。思量施金客，千古独消魂。
。
柳毅传解读：luò luò qiān nián zhì ，piāo piāo wàn lǐ shēn 。qīng fēng tái gé shèng ，zhí dào zǐ sūn pín 。bié mèng jiāng hú wǎn ，guī hún lǐng hǎi chūn 。gù jiāo duō tè dá ，míng dé shǔ hé rén 。
wǒ xī nián èr shí ，kǒu zī xiū jiàn hēi 。sān shí zī yì fān ，sān sān měi yán sè 。sì shí bǎ jìng zhào ，zī bìn yǐ jiān bái 。qián cǐ èr shí nián ，piāo hū zài shùn xī 。qù zī niàn nián hòu ，shuāi lǎo gù wú pǐ 。zhǎng fēng jī tuí bō ，hào hào qù pǒ cè 。ān qī kōng yǒu míng ，fú yóu zì cháo xī 。shuí néng liǎn xíng shén ，zhǎng shòu rú mù shí 。duō jiē yǒu shēng lèi ，wú wéi zhǎng qī qī 。
yōu zhāi jué nóng fēn ，shí jú jiān yǐ jié 。shǎo hǎo dàn chūn fāng ，fū róng jí qiū jiē 。dàn quán níng ěr zhuāng ，qū mèi wú suǒ xié 。kū suǒ rào cán zhī ，tiān hán mǎn tíng yuè 。
yī yè xī fēng xuě mǎn yán ，léng léng tiān dì qì sēn yán 。huáng hé bīng dìng lián qīng jì ，chì jiǎ shān yīng hún bái yán 。lù zhǐ bú kān xún bài jù ，shān tóu wú nài ài dī yán 。míng cháo nǐ shàng fēng nián sòng ，dà jiàn zhǎng qiāng bì bǐ jiān 。
suī rán fén bú lǜ ，shí fù jiǎo kū cháng 。hún dùn liú wán qiào ，xī yí jiāo shuì fāng 。qǐ kān tí ào lì ，huò zhě shù qīng kuáng 。chuāng wài rén shēng guò ，shēng tú dào jiǎng táng 。
yíng yáng chéng lǐ ，liú bāng de xīn qíng gèng shì chén zhòng bú yǐ 。
ní qiū gèng shì nù huǒ wàn zhàng ：tā bú néng mà wài pó ，bú néng hèn wài pó ，tā hái bú néng guài rě shì de le ？zhèng yīn wéi duì wài pó de bú mǎn jiā wú nài wú chù fā xiè ，zhè kǒu qì biàn luò zài sūn fū rén de tóu shàng le 。
lián huá bú xiǔ sì ，diāo kè mǎn shān gēn 。shí hàn zhī tiān yǔ ，jīn ní luò shèng yán 。sī liàng shī jīn kè ，qiān gǔ dú xiāo hún 。
。
